Gay Erotic Stories

Due to international translation technology this story may contain spelling or grammatical errors. To the best of our knowledge it meets our guidelines. If there are any concerns please e-mail us at: CustomerService@MenontheNet. Stacioni i fundit ka gjithënjë diçka fatale. Në të ndodhin të papriturat më të mëdha, ndoshta nga që rruga është më e gjatë. Atë pasdite Isha i vonuar për të arritur në një takim pune. Autobuzi, siç ndodh shpesh në këto kohë, ishte i mbushur plot. Pranë meje ishte një djalë shtathedhur, veshur me blu xhinsa dhe me një xhakovente lëkure të zezë. Autobuzi po priste të siguronte sa më shumë fitime, duke u stërmbushur me pasagjerë, gjë që bënte të ngjisheshim më shumë pas njëri tjetrit. Në dorë kisha çantën dhe ajo me gjithë dorë ishte ngjeshur pas prapanikes së djaloshit. Kur autobuzi filloi të ecë, dora fërkohej pas mollaqeve të tij, sikur kërkonte të gjente vendin e shenjtë. Pas pak ai u kthye me kujdes, duke paraqitur përparmërin e tij. Pastaj i dha vetes pak përpara dhe shpina e dorës sime, u mbështet mbi organin e tij, që i ishte drejtëzuar krenar, në të mbathurat e tija të ngushta. Hodha vështrimin ta njoh më mirë këtë djalë. Dukej një tip i thjeshtë,i qetë, me tipare të rregullta dhe me vështrimin që e mbante të hedhur diku larg përpara. Bëra një lëvizje të vogël të dorës, për të arritur në majën e olimpit, duke e vlerësuar gjatësinë e organit të tij rreth 18cm. Shtatgjatë siç ishte mund ta kishte më të shkurtër, siç ndodh shpesh që të shkurtërit e kompensojne gjatësin me madhësin vigane të karit të tyre. Kur po ulja dorën ngadalë, ai e kapi dorën time dhe e lëvizi lart e poshtë disa herë. Pozicioni i njerëzve për rreth nuk linte që të dukej ky veprim. Por kjo nuk ishte praktike. Atëhere ndjeva zërin e tij të tingëlloi pranë veshit tim e të më thotë: “ Kaloje çantën në dorën tjetër!” Dhe unë ashtu bëra. Duke ma mbajtur dorën time në të tijën ai, vazhdoi ta fërkonte deri sa arritëm në stacionin e fundit. Unë zbrita i pari dhe fillova të shkoja në takimin e vonuar, kur e shoh të më bënte një shenjë me dorë që ta prisnja. Ai iu afrua një djali bashkëmoshatari dhe i tha diçka. U kujtova që fytyrën e tij e kisha parë në autobuz të qëndronte pas tij. Kjo gjë nuk më pëlqeu, pasi nuk dëshëroja të kishim dëshmitarë, prandaj u ktheva dhe vazhdova rrugën për në vendarritjen time. Kur dëgjova pas meje hapat e shpejtuara të tij, që më arritën dhe ai ndaloi pranë meje. “ Hë ç’do të bëjmë?” “ Tani jam i zënë se kam punë.” “ Të vi dhe unë tek puna? Apo e ke shtëpinë këtu. Ke njeri në shtëpi? Aman se po plas.” Pastaj sikur u kujtua dhe shtoi: “ Shiko! Unë do të qij, se po deshe të më bijesh unë s’të lë.” “ Për atë merremi vesh.” Ndjehej se ai ishte rritur në provincë dhe tani i porsa ardhur në Tiranë, po mundohej të ambjentohej. Kishte një dialekt të dukshëm të jugut,por nuk munda t’a përcaktoja nga ishte, por fundja ç’rëndësi kishte. “ Shiko mor mik. Ti ke edhe atë shokun dhe kjo s’më pëlqen.” “ Uh. Ai ka qejf për vete.” “ Por s’e kam qejf unë se.” “ S’ka gjë se ndahem prej tij. Ai është në punën e vet ne në tonën.” “Shiko! A e lemë për nesër një takim?” “ Ku ?” Përcaktuam takimin dhe i dhamë dorën njëri tjetrit për t’u ndarë. “ Më premto se do të vish vetëm, ndryshe s’kemi gjë.” “ Mirë,” tha ai. “ Mirëupafshim,” dhe u ndamë. Të nesermen isha në mëdyshje në se duhet të shkoja apo jo. “Me siguri nuk do të vijë” mendoja me vete. Prindët kishin shkuar të vizitonin motrën jashtë shtetit, kështu që në shtëpi isha vetëm. Pak para orës së caktuar dola. Vendi i takimit nuk ishte larg. I rrashë rreth e rrotull, që të gjenja një pozicion të mirë për të parë në se ishte vetëm apo jo. E pash tek pullë, që po sillej rreth kioskës se gazetashitsit dhe u binda që e kish mbajtur fjalën. Kur më pa të afrohesha i qeshi fytyra. U afrua dhe më tha: “ Mendova se s’do vije.” “ Kështu mendova edhe unë për ty.” “ Ku do shkojmë? “ Në shtëpin e një shoku, që më ka dhënë çelsin,” gënjeva unë. Pas pak ishim në shtëpi. Drita nuk kishte por mbrenda ishte ngrohët dhe nuk ndjehej nevoja e kaloriferit. Ai po rinte në këmbë si i hutuar. “ Çfarë ke? Je i emocionuar?” Ai buzëqeshi. “ JO jo, por e kam për herë të parë…” Për t’i dhënë zemër e përqafova dhe e putha. Ai kishte një dridhje të lehtë emocionale. “ Mos ki frikë, se nuk të ha njeri, aq më tepër një djalë të mirë si ti.” Ai buzëqeshi përsëri. Unë fillova të zhvishesha, ndërsa ai po rrinte. “ Zhvishu, çfarë pret?” Ai zbërtheu rripin, hapi pak pantallonat, dhe e nxorri. “ Ashtu mendon ta bësh? Hiqi pantallonat fare dhe mos ke frikë se nuk të bije.” Kjo sikur i dha zemër. “ Sa vjeç je?” “ Sa kam mbushur 19.” “ 19 dhe ke kaq frikë?” Iu afrova dhe i ula pantallonat. Tani kari i tij i ngrehur dukej më madhështor. Ena me ujë mbi kalorifer ishte ende e nxehtë. Laga me të peshqirin dhe ia pastrova karin dhe zonën për rreth. Ai po rinte si i hutuar. E ula tek fundi i krevatit dhe pasi u ula në gjunjë desha t’ia lëpijë, por ai nuk më la. “ Atëhere si ke qejf ta bësh?” i themë. “ Ja ashtu si bëhet, ta fus dhe mjaft.” Atëhere u shtriva përmbys. Ai shpejtoj të afroj karin e tij drejtë vrimës. E ndjeva që i hodhi mjaft pështymë dhe filloi ta fusi me kujdes. Kjo më mbushi mendjen se nuk e kishte për herë të parë. Me pak futje e nxjerrje, duke qënë se e kishte të hollë, nuk u desh shumë që të mësohesha, kështu që ai mori guximin ta fuste të gjithë e nepërmjet aheve dhe uheve të pafundëme të shfaqte të gjithë kënaqësinë që ndjente. Megjithëse më kish thënë se po plaste, nuk i derdhej shpejt. Kjo bëri që të lodronim të dy një copë herë nën rritmin e pompimeve. Ai më tërhiqte fort pas vehtes dhe kari i tij ngulej thellë mbrenda meje. Pas një loje të tillë më se fundi iu derdh. “ Të pëlqeu?” i them. “ Vet mrrekullia.” Ai desh të vishej, por unë nuk e lash. “ Prit edhe pak.” Ai po më shikonte në mënyrë pyetse, kur unë fillova t’a puthja në gjoks, tek sisët dhe nepër trup. ai u shtri përsëri në krevat me gjunë të thyera. Fillova t’i fërkoja kofshët, mollaqet dhe jo pa qëllim të kaloja gishtat në pjesën e vrimës së tij. Ai shtërngohej duke thënë: “ Jo , jo aty.” “ Edhe nga e fërkuara ke frikë. Mos mendon se do t’a bëj me gisht?” Kjo sikur e qetsoi. Pasi e kishim vazhduar për një kohë këtë lojë, sikur erdhi në qejf. “ Kam dëshirë për një lojë tjetër që se kam bërë kurrë.” “Çfarë loje?” “Kam qejf të të lëpij vrimën.” “Jo!” tha ai. “ Mendon se do të të qij me gjuhë? Edhe dikur të duash ajo nuk futet.” Sikur u kandis. Mora peshqirin e lagur dhe e pastrova mirë gjithë luginën midis mollaqeve. Pastaj e bëra që të zinte një pozicion të volitshëm që e linte të lirë vrimën e tij. Nxorra gjuhën dhe fillova t’ia lëpij rreth e rreth deri sa arrita tek vrima. Gjuha bëhej me majë dhe sulmonte vrimën, e cila nga pështyma gjithëmon e më shumë zbutej. Kështu pak nga pak ajo u bë më e lirë, sa më dukej sikur ishte hapur. Provova gishtin e vogël dhe ai u fut me lehtësi. Një ofshamje u dëgjua nga ana tjetër. pastaj gishtin e mesit, pastaj gishtin e mesit dhe atë tregues. Djaloshi nuk po protestonte. Kjo më dha guxim dhe pasi e pështymosa mirë e mirë karin tim dhe ia futa. “ Ahhu” ofshani ai, ndërsa delli im shkëmbor po i futej brenda. Pas pak u mbështeta sipër tij për t’i dhënë goditjen e fundit. Tani i gjithi ishte mbrenda. Ai as protestoi, as u ankua. Fillova ta pompoj dhe e ndjeja se si përdridhej ndën mua, për të më ndihmuar që punën ta bëja sa më mirë. Kur m’u derdh ia mbajta edhe për një kohe mbrenda, sa të boshatisej mirë kanali dhe pika e fundit e spremës të binte brenda vrimës së tij. Pastaj e nxorra. Ai u kthye e po më shikonte sikur do të thonte “ Ç’më bëre”. “ Mos u trishto, nuk ka asgjë të keqe. Të gjithë qijnë dhe qihen.” “ Pikërisht se të gjithë më kanë qirë, thash se një herë po qij vetëm unë, por nuk paska qënë e thënë” shtoi ai me një farë hidhërimi. Më erdhi keq për zgënjimin tonë pasi të dy menduam se ia hodhëm njëri tjetrit, por ia paskemi hedhur vetvetes. “ Mos u mërzit! Sidoqoftë u kënaqëm të dy.” Ai më pa dhe buzëqeshi. “ Kishe një derr palle, që kish kohë që s’e kisha provuar. Ajo ma prishi mendjen që të lash. Kisha frikë se nuk do të kishte një herë të dytë e kështu do të humbja rastin. Kështu që nuk jam i penduar.” U puthëm miqësisht. Tek dera më tha: “ Për kur do ta lemë dorën tjetër? Mos harro se ai shoku po vdes nga kurreshtja të marrë pjesë në lojën tonë…”