Gay Erotic Stories

Para disa vjetësh, kishte ardhur për vizitë një e huaj, e cila kish dëgjuar shumë gjëra për pasigurinë në Shqipëri, kështu që isha i detyruar ta shoqëroja për ta shpënë në takimet e saj dhe shpesh rrinja ta prisnja për ta kthyer përsëri në hotel. Një mbrëmje një nga organizatat mikëpritëse do të jipte një darkë tek “Colloseum” përballë Parkut Rinia dhe e lamë që të vija për ta marrë në orën 10. Atë mbrëmje ishte fresk dhe u pendova që nuk vesha xhakoventen, por dola me një triko të hollë, por fundja nuk do të vonohesha e kështu, që nuk do ta ndjenja shumë të ftohtën. Por darka kish filluar vonë dhe ishte larg të mbaruarës. Ato më ftuan të ulesha, por kjo ide nuk më pëlqeu, pasi më dukej vetja mik i paftuar. Kështu që vendosa ta prisnja tek parmaku i parkut. Atë mbrëmje kishte pak njerëz që endeshin. Ndoshta i ftohti i kishte bërë të mblidheshin shpejt nëpër shtëpi. Isha ulur prej një copë herë e po tymosnja cigaren time, kur para meje qëndroi një djalë i cili kërkojë që t’ia ndiznja. Pasi e thithi nja dy herë më pyeti sa ishte ora. I thash që po shkonte 10 e një çerek. -Qenkam vonuar, -tha ai. Do të takoja dikë, por ai ose nuk ka ardhur ose është vonuar më shumë se unë. - Edhe unë po pres dikë e po deshe ulu të presim bashkë. Ai më hodhi një vështrim si për të më vlerësuar dhe u ul pranë meje. Kishte veshur një xhekovente të hollë dhe me siguri që e ndjente të ftohtim më shumë se unë. Nga dritat e pakta, që vinin nga ana tjetër e rrugës dallova një djalë rreth të njëzetave, pak i shkurtër, por me trup të rregullt e fytyrë të hijëshme. - Ke ftohët më duket? Ai pohoi. - Të të hedh krahun e të ngrohim njëri tjetrin? -Si të duash. I hodha dorën dhe menjëherë ndjeva një si dridhje në trupin e tij. Kjo më dha guxim dhe e tërhoqa duke e mbështetur ndaj vetes. Ai po shihte përpara, sikur nuk i interesonte se ç’po bëja. - Ishte ndonjë shokë i yti ai që po prisnje? -Ishte një i njohur, por me sa duket ka përtuar të vijë nga të ftohtit. -Po ik atëhere, ç’të rrish ta presish , kur ai mund të mos vi fare. Djaloshi nuk iu përgjegj, por edhe nuk luajti nga vendi. Po rrinim ashtu , por e ndjenja veten në siklet me dorën e hedhur mbi të, se mund t’i binte në sy ndonjë kalimtari e do të mendonte përsen. - Futemi në park?- i themë. - Si të duash. - Po apo jo, jo si të duash… - Po. U ngritëm e kaluam parvazin rrethues e shkuam dhe u ulëm buzë shatrivanit. Ai u rras menjëherë pas meje dhe unë ula dorën dhe e kapa për bythe. Ai nuk piptiu asnjë fjalë. E fërkova pak e pastaj i thash: -Luaji duart edhe ti! Ai zgjati dorën e filloi të më përkëdhelë karin tim që tashmë ishte i ngrehur. - Je student?- i themë. -Jo , jam puntorë. - Ku punon? - Në një magazinë, si ndihmës. - I kënaqur me punën? - Si të thuash, por shyqyr që është. I ktheva kokën nga vetja dhe fillova ta puth në gojë. Ai menjëherë e hapi gojën dhe filloi të më thithte gjuhën lehtë dhe këndëshëm. - Ku të shkojmë?- e pyes unë. - Shkojmë po deshe tek oborri i shkollës. Ndoshta nuk ka ndonjë çift që të na ketë zënë vendin. - Nuk ka jo se sonte është ftohët… Shkolla nuk ishte larg. Oborri ishte i errët nga mungesa e ditave. Zumë një skutë të errët e filluam të putheshim. - E ke të madh? - Shihe vet, por mos flit!- bëlbëzova unë. Ai aprovoi me kokë. S’kishte kohë për tu menduar gjatë. Darka mund të mbaronte dhe mikesha mund të alarmohej. Pastaj edhe vendi nuk ishte kaq i sigurtë. Zbërtheva pantallonat dhe e nxorra. Ai e kapi me dorë dhe mbeti i kënaqur. Desh të ulej ta merrte ne gojë, por unë nuk e lash. - Zbërtheu! – i thash shkurt dhe ai u kthye , uli pantallonat , hapi këmbët dhe u përkul pak. Mbusha gishtat me pështymë dhe ia vura mbi vrimë, por nga nxitimi një pjesë ra në tokë. Ke parë që në ato çaste më ishte tharrë goja e mezi nxirrja pështymën. I thash atij të përkujdesej për të veten kurse unë u mora me atë timin. Kur mendova se ishte e mjaftueshme e shtyra midis feleve. - E ke poshtë, pak më lart… E ngrita. - Aty, ec! Me një dorë e kapa për mesi me tjetrën e drejtoja dhe ai u fut pa shumë ceremoni. Ngrohtësira e bëri të ndjehesh mirë prandaj nuk prita gjatë dhe e shtyva të hynte deri në fund. Kishte një bythë të vogël e mikëpritëse, që të krijonte komoditetin për të shijuar të gjitha kënaqësitë. Ai ofshani pak. - Të dhembi?.. - Pak, por do të mësohem. Prita pak pa lëvizur , por nuk isha i qetë, e doja të mbaroja punë sa më parë. Duke e pompuar me vrull ndjeva se si sperma po më ngrihej për tu vërsulur në vrimën e tij. Nuk e kisha shijuar kënaqësinë plotësisht, kur ndjeva disa hapa me vrap dhe një hije që po na afrohej. U tremba, se mund të bëhej histori dhe kjo s‘më pëlqente. Ngritëm me shpejtësi pantallonat kur na u afrua një polic. -Çfarë po bëni këtu? -Asgjë po derdhnim ujët. - Ashtu ë, pse qorr jam unë? - Po me këtë errësirë… - Unë jam si macja, shoh edhe në terr, por lerini ato. a e dini se ju çoj në rajon të prifni gozhdë gjithë natën në birucë apo nuk është edhe ftohet. - Po çfarë të bëjmë zoti polic, na fal këtë herë… - Ti që qenke më i madh me prit tek hyrja e shkollës, kurse ti prit pak se kam nja dy pyetje. Pa e zgjatur unë u largova dhe sa arrita ke qoshja e shkollës ndalova për të parë se çdo të ndodhte. Polici e urdheroi të ulte pantallonat dhe pa e zgjatur ia futi. Shyqyr që vrima ishte e hapur mirë se kushedi ç’do të pësonte i shkreti djalë, nga një kar i palubrifikuar. Nuk zgjati shumë, me sa duket polici kishte kohë që na shihte dhe i kishte ardhur gati për t’iu derdhur. Kur mbaroi pune e futi mbrenda dhe i tha: - Ik mor bythqi, ta paskan çarë e ta paskan bërë me gjak. Me sa duket pështyma dhembeturinat e spermës time i morri për gjak. U mbërthye dhe u nis. Unë ika me shpejtësi dhe u fsheha në korridorin e mbuluar, kurse polici shkoi në drejtimin tjetër. Pas pak e pash që po vinte djaloshi. Iu afrova, por nuk dija se ç’ti thoja. - Më vjen keq që ndodhi kështu. - S’ka gjë, kështu e kanë ndonjëherë këto punë… - Pse të kanë kapur herë tjetër? - Polic jo , por djem që më kanë qirë me rradhë. - E sa ishin? - Tre vetë. U habita me sinqeritetin e tij. Nuk desha ta ngacmoj më shumë se edhe këto mund të mos m’i thonte. - Ke dëshirë të takohemi prapë? - Mirë… - Takohemi të hënën tek Partizani në orën 6? - Aty jo, se ka shumë njerëz, por tek Banka Italo-Shqiptare. - Mirë në të njejtën orë. Besoj se kësaj here do të jemi në vend të sigurtë e s’do të na ndodhë gjë. Pas pak isha para lokalit. Nuk shkoi shumë dhe i pash të dilnin. U afrova dhe e morra mikeshën që shoqëroja. - Me fal që ndodhi kështu, por ju shqiptarët nuk i repektoni oraret. Më vjen keq se me siguri je merzitur dhe ke ngrirë. Unë buzëqesha. Përmbrenda ndjenja një zjarr përvlues. - Përkundrazi Madamë ishte një pritje e këndëshme, se takova një shok që e kërkoja prej shumë kohe dhe bëmë një bisedë të këndëshme që s’më la aspak të mërzitesha. Bile e lam të takohemi prapë që ta vazhdojmë bisedën tonë. Ajo më pa pak e habitur. - Gëzohem që nuk qesh unë shkakëtare e ndonjë gjëje të papritur… - Ashtu është , por ndodh që tek ne ndodhin edhe gjëra të mira… bile shumë të mira. E kështu qeshëm të dy me gjithë zemër.